Een aantal jaar geleden verscheen de uitgave ‘100+1 Saxen – de Collectie van Leo van Oostrom’, een boek met een overzicht van een verzameling saxofoons uit het midden van de 19e eeuw tot moderne instrumenten en alles er tussenin. In 40 jaar tijd is zijn verzameling uitgegroeid tot een van de meest bijzondere ter wereld. Maar waar van Oostrom zich van andere verzamelaars onderscheidt, is dat hij ook het hoogst muzikale nastreeft op het instrument, de mogelijkheden zelf met passende en/of originele mondstukken onderzoekt en bovenal geïnteresseerd is in de klank en het bespelen ervan.

Leo heeft een enorme staat van dienst: was decennia lang docent aan het Koninklijk Conservatorium en speelde jaren bij het Nederlands Saxofoonkwartet, de Beau Hunks en het Metropole Orkest. Van Oostrom nodigde Artvark uit bij hem thuis, zijn persoonlijke ‘museum’. Maanden van uitproberen, verkennen en discussies volgden en de eerste nieuwe composities en arrangementen werden een feit. De schuifsax mag op het eerste gehoor hilarisch klinken, maar wat gebeurt er als hier een Arvo Pärt-achtige benadering op wordt losgelaten? Hoe verhoudt een altsax in F zich tot het kwartet van Artvark, hoe klinken de originele ‘Adolphe Saxen’ uit 1860 met bijpassende mondstukken in een moderne compositie met improvisatie? Wat kan Artvark met een Couenophone uit 1924?

Kortom: deze oude instrumenten vormen een complete nieuwe uitdaging in de zoektocht naar klankmogelijkheden. De ongekende bibliothecaire kennis van Leo van Oostrom laat een divers en breed landschap van het instrument zien. De saxofoon mag dan uitgevonden zijn in 1842 door Adolphe Sax, anno 2020 lijken de mogelijkheden nog steeds eindeloos.